Η άνοιξη του 1988 ήταν, για μένα και για αρκετούς συνομήλικους τότε, χρονιά... γνώσεων: μάθαμε πού ήταν η Γάνδη, ποιος ήταν ο ΜακΑντού, τι εστί Τρέισερ και, κυρίως, ότι στο μπάσκετ μπορείς και να χάσεις, δεν ήταν όλα... ημέρες 1987.
Αν έφταιγε η μαύρη γάτα, που ήταν το έμβλημα του ξενοδοχείου που έμενε ο Αρης, αν ρωτούσατε τότε τον («άρρωστο» με τις προλήψεις) Γιάννη Ιωαννίδη θα σας έλεγε... φυσικά.
Ηταν η εποχή που η Ελλάδα έγινε... μια ομάδα, και το έπραξε και το 1989 στο Μόναχο και το 1990 στη Σαραγόσα: η εποχή που αγαπήσαμε τον Αρη, κλάψαμε με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, αποθεώσαμε τον Νίκο Γκάλη – κ εγω λάτρεψα τον τρόπο που εκτελούσε τις βολές ο Γουίλτζερ, με το χέρι-κουτάλα που έλεγε ο πατέρας μου.
Κυρίως, ήταν η εποχή που η Πέμπτη καθιερώθηκε ως η μπασκετοβραδιά, ως η βραδιά του Αρη. Σε όλη την επικράτεια.
Τα Final 4 μοίραζαν πίκρες: το 1993 με τον ΠΑΟΚ και τον χαμένο ημιτελικό με την Μπενετόν (α ρε Λίβινγκτστον...), το 1994 είχαμε δύο ομάδες στο Τελ Αβίβ αλλά ο Τόμπσον ακόμη... στοιχειώνει τον Ολυμπιακό και το 1995 η Ρεάλ ήταν αδιανόητητα καλή για να το πάρει ο ΟΣΦΠ.
Η κατάρα έσπασε με το ψυχοβγαλτικό 1996 και την τάπα του Βράνκοβιτς στο Παρίσι. Το πρώτο, το ευρωπαϊκό, είχε έρθει, κυρίως χάρη στην παρουσία του Ντόμινικ Ουίλκινς στον Παναθηναϊκό. Και έκτοτε ήρθαν πολλά, πάρα πολλά κάνοντάς μας παγκόσμια δύναμη. Ρομαντικό μεν, αφού εντός συνόρων έχεις σιχαθεί πια να τους ακούς και να τους βλέπεις.
Το χαμόγελο του Ρίβερς στη Ρώμη το 1997, οι μόλις 44 πόντοι της ΑΕΚ στον τελικό της Βαρκελώνης το 1998, ο ασταμάτηος Εντνι της Ζαλγκίρις το 1999, ο τελικός του Κάτας στη Θεσσαλονίκη το 2000, το δάκρυ του Μποντιρόγκα το 2001 στο Παρίσι, το έπος του Παναθηναϊκού το 2002 στην Μπολόνια, ο περίπατος του 2007 στο ΟΑΚΑ για τον αυτοκράτορα Ομπράνοβιτς, ο τελικός του ακόμη «πράσινου» Σπανούλη το 2009 στο Βερολίνο, ο θρίαμβος του ΠΑΟ το 2011 στη Βαρκελώνη που το έδωσε το προσωνύμιο «εξάστερος», το απίστευτο τρόπαιο του Ολυμπιακού (ακόμη με ακούω να ουρλιάζω) με τον Πρίντεζη το 2012 στην Κωνσταντινούπολη, το back to back α λα Θρύλος το 2013 στο Λονδίνο...
...τι, τελείωσε. Όχι. Εχει και φέτος. Και θα έχει και χρόνια. Τα Final 4 που αγαπήσαμε...
Σε κάθε Final 4, κάθε ομάδα έχει 25% πιθανότητες να σηκώσει το τρόπαιο. Αν για κάποιο λόγο θέλετε εσείς να δώσετε σε κάποια ομάδα, λιγότερες ή περισσότερες, θυμηθείτε την τελευταία χρονιά που κάποιο φαβορί πανηγύρισε τον τίτλο.
Να σας το θυμίσω; Ο Παναθηναϊκός το 2011 στη Βαρκελώνη!
Κοιτάω τις αποδόσεις στο κουπόνι: στο 2.20 η Ρεάλ για κατάκτηση, έπεσε λίγο από την ΤΣΣΚΑ (έμεινε στο 2.40) και έπονται ο Ολυμπιακός με 5.50 και η Φενερμπαχτσέ στο 5.75. Μια Φενέρ που ήταν η μοναδική ομάδα η οποία... σφράγισε το εισιτήριο της με sweep (3-0 στις νίκες) και θα συμμετάσχει για πρώτη φορά στην ιστορία της σε Final 4. Καλό το παραμύθι της αλλά έχει (καλό) δράκο; Προφανώς και ονομάζεται Ζέλικο Ομπράνοβιτς! Ο «Ζοτς» είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα για την τουρκική ομάδα καθώς στερείται εμπειριών μιας και μόνο δύο παίκτες της έχουν παραστάσεις από F4, όμως, ταξίδεψε στη Μαδρίτη με το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ στην Ευρωλίγκα παρακαλώ (22-5).
Και ο Ομπράντοβιτς θα συμμετάσχει για 14η (!) φορά ως προπονητής (έχει και μία συμμετοχή ως παίκτης, το 1988 με την Παρτίζαν) με έξι διαφορετικές ομάδες (Παρτίζαν, Μπανταλόνα, Ρεάλ, Μπενετόν, Παναθηναϊκό και, φέτος, Φενέρ), έχοντας ασύλληπτο ποσοστό επιτυχίας (88,8%) σε τελικούς (8 νίκες σε 9 αγώνες)! Αμ, πώς...
Αν το κατακτήσει η Φενέρ, το οποίο πόνταρα όταν ήταν στο 8.50 η απόδοση, θα γίνει αν περάσει από τον ημιτελικό τη διοργανώτρια Ρεάλ: θαρρώ πως αν περάσει, το πήρε! Μια Ρεάλ που είχε το τρίτο καλύτερο ρεκόρ (22-6), είναι η γηπεδούχος του φετινού F4 αλλά και πολυνίκης του θεσμού με 8 τίτλους. Δεν παύει να είναι όμως η πιο looser ομάδα των τελευταίων ετών, καθώς έχει... καταφέρει να ηττηθεί στους δύο τελευταίους τελικούς (ενώ σε αμφότερους είχε προηγηθεί με διψήφια διαφορά!) και από το 1995, όταν και ανέβηκε για τελευταία φορά στην κορυφή της Ευρώπης, στη Σαραγόσα, μετράει τρεις αποτυχημένες προσπάθειες (2011, 2014 και 2014) σε F4!
Όσο για ΤΣΣΚΑ και Ολυμπιακό; Οι Ρώσοι είναι... παλιές καραβάνες με 12 συμμετοχές στα τελευταία 13 Final 4 (!), ο ΟΣΦΠ δεν έχει αυτή τη φορά την ταμπέλα του αουτσάιντερ, κι ας λένε άλλα οι αποδόσεις: τον ξέρουν, τον έμαθαν τα τελευταία χρόνια και σε 9 συμμετοχές σε F4 έχει το υψηλότερο ποσοστό επιτυχίας (50%) σε τελικούς (3/6). Αν ο Ολυμπιακός μπορεί να το πάρει; Φυσικά! Αλλά ενστικτωδώς είμαι με τη Φενέρ και δεν αποκλείω «παναθηναϊκό τελικό... Ζοτς – Ιτούδη!
Το πλήρες άρθρο και ο τρόπος στοιχηματισμού στο bxpbet.com.
Νίκος Μποζιονέλος (Facebook page, Twitter και Google+)